Czardasz trafił do mnie w szczególnym, bardzo smutnym, okresie mojego życia.

Właściwie od pierwszego dnia przystosował się do panującego nastroju smutku. Zachowywał się bardzo spokojnie, tak jakby malutki szczeniaczek, jakim był, rozumiał powagę sytuacji. Uwielbia pieszczoty. Czasem dopomina się o nie trącając mnie swoją kudłatą łapką. Otrzymuje je ode mnie, ale i oddaje z nawiązką. Bardzo lubi siedzieć na kolanach. Siedzi sobie cichutko i się wtula i smucimy się razem.

Niestety tak czasami bywa.

Ale jednocześnie jest typowym przedstawicielem swojej rasy.

Jest niezwykle inteligentnym, wesołym i bardzo żywym pieskiem. Uwielbia towarzystwo. Zawsze skory do zabawy. Mieszka z nami „jamniczka wielorasowa” Neska. Patrzenie jak się razem bawią, to czysta przyjemność, a ile radości jest przy tym. Nie sposób się nudzić. To, co czasem wyprawiają to prawie kaskaderskie wyczyny. Chociaż, prawdę mówiąc, to Neska przewodzi. Dziwne? Taki właśnie jest ten mój Czardasz vel Bodryś, kochany, mały, walijski gantleman.

Poza tym wykazuje dużą chęć do nauki i uczy się błyskawicznie. Często z nim „rozmawiam” i on „rozumie” wszystko. Uwielbia aportować. Mógłby bez końca przynosić piłeczkę i czeka, żeby mu rzucać. Wszyscy goście są natychmiast zapraszani do zabawy i nie mają wyjścia, muszą rzucać, on tak pięknie o to prosi. Jednak nigdy nie jest krnąbrny i uparty, potrafi przerwać zabawę natychmiast kiedy padnie taka komenda.

bd2

Wbrew powszechnie panującej opinii, nie jest to pies ze skłonnościami do bójek. Sprowokowany jednak, stawi czoła i dotrzyma placu na polu walki. Wielokrotnie to udowodnił. Bardzo się „opiekuje” Neską, okoliczne pieski już o tym wiedzą.

Mimo, iż jest to rasa myśliwska, mój piesek bardzo dobrze potrafił się dostosować do życia w mieście.

bd1